De eerste mijlpaal was die van ‘op kot’ gaan, zoals ze dat hier zo mooi noemen. Natuurlijk geeft dit niet alleen meer vrijheid maar ook heel wat verantwoordelijkheden. En dan heb ik het niet alleen over koken en afwassen, maar ook over wat je moet doen wanneer je onverwachts een kotgenootje op bezoek krijgt, die in een andere taal communiceert, aan je spullen zit, alles opeet, ’s nachts veel kabaal maakt, en vier poten en een lange staart heeft. Maar toch, zelfs een muis kan de sfeer hier niet bederven.

Een ander avontuur was, en is, de nieuwe omgeving. De snelste weg naar campus, de supermarkt, de fietsenmaker die toch echt daar zou zitten (maar er niet zat. Bedankt Google maps…), wie welke taal spreekt, hoe alle kleine winkelstraatjes ineenpassen. Het is best leuk om dat allemaal uit te vogelen, maar het weer zit tot nu toe een beetje tegen. Het is niet zo geweldig om te verdwalen wanneer het regent, vriest of zelfs sneeuwt. Gelukkig heb ik nog vijf maanden; genoeg tijd om op onderzoek uit te gaan en Antwerpen echt te ontdekken.

Aanrader

Mijn huidige uitdaging is de reden dat ik naar het buitenland ben gegaan; mijn masterscriptie. Het stuk waar ik aan werk maakt deel uit van een groter, vier jaar durend project waar veel onderzoekers en instellingen aan meewerken. Terwijl ik dit schrijf, zit ik in de trein naar Gent voor een bespreking met een andere onderzoeker van het project en er zullen nog veel meer van dit soort bijeenkomsten volgen, wie weet waar die me zullen brengen.

Het was tot nu toe dus al een groot avontuur en dat zal voorlopig nog niet eindigen. Mocht je nog twijfelen om zelf naar het buitenland te gaan; het is zeker een aanrader. Vooral wanneer je iets nieuws wil proberen en wel in bent voor een ontdekkingsreis.

Op de foto staat Sharon bij het stadhuis van Antwerpen. "Het standbeeld ervoor verbeeldt de oorsprong van de naam van de stad: hand-werpen."