In Plaza Vertigo hangen de foto’s gerangschikt in categorieën. Fotografen hebben series of enkele foto’s ingezonden. Die van de huilende man met een bebloed kind in zijn armen, hangt lang in mijn gedachten. De foto van vier jonge Chinese meisjes in een gymnastiekschool die dertig minuten teenoefeningen doen in een gans onmogelijke houding, zet me ook aan het denken.

Bij deze twee foto’s heb ik geen behoefte de bijbehorende tekst te lezen, maar bij de foto van de ontelbare monarchvlinders vraag ik me wel af wat het nieuws is. En bij de serie over rugbyspelers, de ene keer fanatiek sportend en de andere keer opgedoft met make up en een korset dragend in de kleedkamer, lees ik ook de tekst. 'Een homovriendelijke rugbyteam'. Ah, zo.

Hard nieuws

Op 19 december 2016 werd een Russische ambassadeur tijdens zijn toespraak in een kunstgalerie in Ankara vermoord door een Turkse politieagent buiten diensttijd. De krantenfoto waarop die met een vinger in de lucht naast zijn slachtoffer staat, was ik nog niet vergeten. Hij hangt uiteraard op WPP 2017. Ernaast hangt een foto van de andere kant van die galerij. Een groep bezoekers zit angstig weggekropen in een hoekje. Dat brengt voor mij de gebeurtenis opnieuw dichtbij.