Ik woon op het moment in Kyaliwajjala, een vrij rustig deel buiten het drukke centrum van Kampala. Als ik in de ochtend de poort van mijn beveiligde appartement uitloop om naar kantoor te gaan, word ik warm ontvangen door een handjevol Ugandese kinderen. “Mzungu!” (blanke) roepen ze, terwijl sommigen een knuffel komen geven en anderen van een afstandje staan te kijken.

Soms loop ik naar kantoor, maar vaak pak ik voor het gemak een boda boda. Boda boda’s zijn mannen op bromfietsen die vaak één of twee, soms drie en heel soms zelfs vier passagiers achterop nemen om ze naar de plaats van bestemming te brengen. Boda’s zijn erg handig omdat de infrastructuur hier zo slecht is dat je met een auto in de spits zo’n twee uur nodig hebt om vijf  kilometer te rijden. Het grootste nadeel van boda’s is het feit dat je soms voor je leven vreest als je in de file rakelings langs autospiegels racet om maar zo snel mogelijk op de eindbestemming aan te komen. Voor 1000 shillings (zo’n 20 cent) ben ik al op kantoor.

Daar werk ik aan mijn onderzoek naar het gebruik van mobile money in Uganda. Samen met PhD’er Rebecca Kiconco heb ik een datacollectie opgezet waarbij meer dan vijfhonderd mensen uit dorpen zijn geïnterviewd over hun gebruik van mobile money. Momenteel ben ik bezig met de kwantitatieve data-analyse hiervan.

Als ik uit kantoor kom, koop ik op mijn weg terug naar huis wat verse rijst, aardappelen en groenten bij de plaatselijke hutjes. Ondertussen heb ik er een paar gevonden waarvan ik weet dat ze me niet een Mzungu-prijs geven, maar gewoon de lokale prijs.

Waar Ugandezen in ieder geval erg goed in zijn is feesten. Naast de normale kroegen en clubs, is er bijna iedere avond wel ergens een live-bandje te zien. Hoewel er ook zeker kroegen zijn waar genoeg blanken op af komen, is het natuurlijk juist leuk om de lokale kroegen in te gaan. Een avond die rustig begint is binnen een paar uur omgetoverd tot een Afrikaans dansfeest. En dansen, dat kunnen ze!