Dat een Cursor-redacteur haar bij binnenkomst met Hermelien Griffel (huis Griffoendor) vergelijkt, daar kan Industrial Design-studente Evelien Flipsen best mee leven. Lachend: “Ik ben ook cosplayer, heb een schoolkostuum van Zwadderich en dan zeggen mensen ook vaak: ‘Hee, Hermelien!’. Ik vind het wel een compliment”. Maar for the record: Flipsen is dus eigenlijk een Zwadderich, zoals elke echte Potterhead zich verbindt aan een van Zweinsteins afdelingen.

Niet dat het er op het veld toe doet, benadrukt de eerstejaars studente, een van de drie teamcaptains van Lumos. Daar gaat het om de sport - en die is ook zónder Potter-plotten al uitdagend en intensief genoeg. Met kenmerken van rugby, trefbal en handbal is het bovendien een heel gevariéérde sport, vindt ze, met veel vaart en strategische elementen. “In één partij wordt aan beide kanten makkelijk twaalf keer gescoord.”

De jacht op de snitch

Quidditch voor beginners: het spel wordt gespeeld door twee teams van elk zeven spelers, die bestaan uit chasers, beaters, keepers en seekers - allen met een bezemsteel tussen de benen. “De chasers mogen scoren, de beaters mogen anderen afgooien, de keepers zijn een soort chasers met nog extra macht in de keeperszone. En dan heeft elk team nog één seeker die achter de snitch aangaat.”

Die snitch komt na zeventien minuten in het spel - niet in de vorm van een gouden balletje met vleugels zoals in de Potter-films, maar als tennisbal bevestigd aan een onpartijdige snitch runner. Wie denkt dat de seekers hem zo te pakken hebben, komt bedrogen uit: de snitch runner mag namelijk heel véél (van duwen tot de bezem tussen iemands benen uittrekken waarna een soort time-out volgt), terwijl de seekers hem omgekeerd niet mogen belemmeren of aanraken. “Zij mogen alleen de bal pakken die de snitch runner aan zijn lijf heeft hangen.”

Een seeker moet daarbij onder meer goed letten op de tussenstand. Want het bemachtigen van de snitch is weliswaar goed voor dertig extra punten, maar het spel is op dat moment ook meteen afgelopen. “Als je de bal te snel pakt, kan je team dus alsnog verliezen.” Een wedstrijd duurt gemiddeld een half uur tot een uur. Als een partij dreigt te gaan voortslepen, krijgt de snitch runner extra regels opgelegd en mag hij bijvoorbeeld alleen nog binnen een beperkte zone rennen.

Thunder-burpees

Lumos bestaat sinds september, is inmiddels aangesloten bij Quidditch Nederland en nog volop in oprichting. Op Facebook gonsde het overigens al langer van de Eindhovense quidditch-ambities en met name de Turkse TU/e-student Can Atalay bracht schot in de zaak. “Hij speelde al twee jaar quidditch in Turkije en wilde helpen met opstarten. Hij geeft nu de trainingen.” Daarin passeert onder meer regelmatig de zogeheten ‘Thunder’-oefening de revue, op het gelijknamige nummer van AC/DC: “Elke keer als je thunder hoort, moet je een burpee doen”. En dat is tweeëndertig keer, voegt Flipsen er graag aan toe.

Vijftien leden telt de club op dit moment; deels TU/e’ers en studenten van andere instellingen, maar de club staat open voor iedereen. Een formele samenwerking met het Studentensportcentrum van de TU/e is er, hoe leuk ze de plannen daar volgens Flipsen ook vonden, (nog) niet: “Dan zouden we, bovenop onze contributie, al onze leden nog moeten vragen om een sportkaart aan te schaffen, terwijl de meesten alleen quidditch willen spelen”.

Lumos maakt op dit moment dan ook geen gebruik van de faciliteiten of terreinen van het sportcentrum, maar traint (elke maandag- en woensdagavond) op een wijkspeelveldje in het zuidoosten van Eindhoven. Wel presenteert Lumos zich volgende maand tijdens de jaarlijkse Van Lint Studentensportweek en kan studerend Eindhoven voor het eerst aan de bak op een bezem.

Competitie

De club komt op dit moment vooral nog in actie tijdens zogeheten friendlies, maar hoopt over een paar maanden tevens te gaan deelnemen aan de Nederlandse competitie. Die telt op dit moment vijf actieve clubs (in Utrecht, Amsterdam/Leiden, Rotterdam, Enschede en Wageningen) met toepasselijke namen als de ‘Wageningen Werewolves’ en 'North Sea Nargels'. “Wij waren een beetje eigenwijs”, zegt Flipsen lachend, wijzend op de naam van haar eigen club die een lichtstad-link de voorkeur gaf boven een stad-dier-samentrekking.

Lumos hoopt snel te groeien naar in elk geval twintig leden. “Om mee te doen aan competitiewedstrijden heb je minstens zeven spelers nodig, maar het is fijn als je regelmatig kunt wisselen. Want quidditch is een heel vermoeiende sport. Ja, we rennen rond op bezems - en daar moeten veel mensen in het begin vooral om lachen. Maar als je er iets van laat zien en het uitlegt, zien ze wel dat het een serieuze sport is.”

In 2018 is het WK in Florence, volgende maand zijn de kwalificaties voor het Nederlandse nationale team. Een paar van Lumos’ leden doen mee, vertelt Flipsen. Of het internationale toneel al haalbare kaart is voor de Eindhovenaren, weet ze niet, “maar het is in elk geval weer mooie speelervaring”.

Check voor meer info de Facebookpagina van Lumos Eindhoven Quidditch.