'Vrolijk agressief', zo laat de sfeer op het Flux-veld zich dinsdagavond misschien nog wel het best omschrijven. In de boksring gaat het regelmatig hard tegen hard (tot aan een bloedneus, een dubbelgeklapte duim en de broodnodige letterlijke adempauzes aan toe); vanaf de andere kant van de touwen worden met passie en op hoog volume aanwijzingen geschreeuwd. "Gooi 'm omhoog!" "Neem 'm mee naar huis!" 

Vooral de dispuutsgenoten van Wolberink zijn lúid, en tonen voorafgaand aan de finale weinig medelijden met de aanstaande opponent van hun maat. Zelfs de 'knulletjes' oftewel aspirant-leden van HenK (wat dat betekent, wordt uitsluitend "intern gecommuniceerd") kennen vanavond geen genade. Studieverenigingsgenoot of niet: tegenstander Mitchell Multem van Lucid gaat, als het aan hen ligt, zometeen "gewoon kapot".

De (fysiek best imposante) Wolberink staat zelf echter niet in sloopmodus. Natúúrlijk wil hij winnen - dat competitieve zit er onder andere vanuit zijn judo-ervaring ("mijn grip en balans zijn zeker een voordeel") gewoon in. Maar de mooiste braspartij is bovenal een gezéllige, vindt de bedrijfskundestudent. "En daarna pak je samen een biertje en leer je meteen weer iemand kennen. Da's toch mooi?"

Eerder op de avond maakte hij zo in de ring al kennis met onder anderen Tess Ernest, samen met Lotte Pleging de enige vrouwelijke deelnemers van de avond. De dames - representanten van Corpshuysch Ourea - houden zich in hun eerste partijen dapper staande tegen de mannen (die daarbij maar één hand mogen gebruiken), maar geven zich in de volgende ronde alsnog gewonnen.

Dit met niet al te grote spijt trouwens: "Ik was er ook wel klaar mee", zegt Pleging, die haar brasjasje na de laatste pot - de avond is immers nog jong - al snel verruilt voor een jurkje. Na een eerdere onbesliste duw- en trekpartij had ze op het podium een halve liter moeten 'adten' en dat kwam het uithoudingsvermogen niet per se ten goede, bekent ze. Ook dispuutsgenote Ernest moet na haar brasdebuut concluderen: "Het is heel leuk, maar érg vermoeiend. Ik had überhaupt niet verwacht dat ik ook maar een ronde zou winnen."  

Loyaliteitskwestie

Simon Stevin-voorzitter Sebastiaan van Kemenade is er voorafgaand aan de finale eigenlijk al wel uit: het Eerste Eindhovensche Brasgala verdient een vervolg. "Dit gaan we volgend jaar zeker wéér doen". Of winnaar Wolberink dan zijn titel gaat verdedigen of, zoals de organisatie hem later zou uitnodigen, zitting zal nemen in de jury, weet de student nog niet. Het laatste zou hem in elk geval een taaie loyaliteitskwestie besparen, aangezien hij volgend jaar zitting neemt in het bestuur van Thêta. "Mensen van Thêta vroegen net al of ik op het podium niet ook het Thêta-lied wilde aanheffen. Maar vanavond stond ik hier écht als HenK." 

Naast eeuwige roem en glorie (in elk geval tot medio 2018) won de braskampioen een immens staaltje 'werktuigbouwkunst' in de vorm van een lemniscaat, verwijzend naar Simons lustrumthema Van Oneindelicke Cracht. Een "geheel in Simon-stijl onhandelbaar lomp noeste trofee", aldus een livestream-toeschouwer. Het gevaarte bleek voor de prijsuitreiking, drie dragers ten spijt, inderdaad al nauwelijks het podium op te krijgen. 

Brasgala gemist? Terugkijken kan onder 'Video's' op onze Facebookpagina. Het hoe-en-waarom van brassen gemist? Kijk hier.