Deze onbezorgde mentaliteit van de inwoners maakt dat je je al snel op je gemak voelt: iedereen is bereid je te helpen en iedereen maakt een praatje met je. Van de jongen in de kiosk die elke ochtend je cappuccino maakt tot de man achter de kassa bij het tankstation, iedereen wil weten hoe het met je gaat. Tenminste: iedereen groet je met “Hey, how you doin’?” (nee, niet zoals Joey uit Friends) maar als je vervolgens antwoord geeft op de vraag word je vreemd aangekeken. Dat is gewoon hoe ze je groeten, en daar kan ik nog niet aan wennen.

Wel begin ik al goed te wennen op de Universiteit van Melbourne: ik kom er mijn dagen lezend en laserend wel door. Door te kijken naar de combinatie van fluorescence lifetime imaging (FLIM) en phosphorescence lifetime imaging (PLIM) hopen we over een tijdje afbeeldingen van fluorescente cellen en proteïnes te maken met veel hogere precisie dan beide technieken afzonderlijk. Dat ik een steentje mag bijdragen aan het opzetten van dit onderzoek bij de afdeling Chemistry is ontzettend gaaf, en hopelijk leer ik zo veel bij over het maken van afbeeldingen via biologische sensoren voor mijn bio-nano richting binnen mijn master Applied Physics.