Bij fracking worden vloeistoffen onder hoge druk in de bodem gepompt. Als gevolg daarvan splijt gesteente op enkele kilometers diepte en kunnen de laatste resten olie en gas gewonnen worden. Ook wordt de techniek gebruikt om warm water op te pompen voor bijvoorbeeld warmte-koudeopslag.

Om geen schade aan het milieu of de bodem te veroorzaken, is het belangrijk inzicht te hebben in de scheurvorming in de bodem. Promovendus Remij ontwikkelde een model om het fracken in poreuze materialen te simuleren.

Remij nam, in tegenstelling tot eerdere modellen, de stroming van vloeistoffen naar en van de breuk mee, en breidde het model uit naar drie dimensies. Bovendien zorgden de nieuwe numerieke methodes, die Remij volledig zelfstandig ontwikkelde, voor de meest nauwkeurige simulatie tot nu toe. Dankzij het werk van Remij neemt de TU/e intussen deel aan meerdere consortia met onderzoeksinstellingen en industrie op het gebied van fracking en speelt het een voorname rol in dit onderzoeksveld.

Het model van Remij is binnen een jaar al vijftien keer geciteerd in wetenschappelijke publicaties. Zelf publiceerde de onderzoeker zes papers, die hij opvallend genoeg niet allemaal in zijn proefschrift opnam - naar eigen zeggen om de leesbaarheid te vergroten. Volgens zijn promotoren illustreert dit de omvang en kwaliteit van zijn werk.

Kraakbeenletsel

Remij (1987) begon aan de opleiding Technische Natuurkunde aan de TU/e, om deze na een jaar te verruilen voor Biomedische Technologie. In 2013 behaalde hij zijn masterdiploma na in zijn afstudeeronderzoek de effecten van kraakbeenletsel in de knie te hebben gemodelleerd.

Vervolgens startte hij zijn promotieonderzoek in de groep Energy Technology van de faculteit Werktuigbouwkunde. Dit resulteerde in zijn proefschrift getiteld ‘Fluid-driven and mechanically induced fracture propagation: theory and numerical simulations’.

Bron: Persteam TU/e