Halverwege haar revalidatieproces moest de judoka dus op zoek naar een nieuwe coach, waarbij de bond zich in haar ogen weinig begripvol en behulpzaam heeft getoond. “Dat neem ik ze wel kwalijk, ja. Ik heb echt mijn eigen keuzes gemaakt.” Trainen doet ze nu bij Edwin Steringa, waarvoor ze (“niet echt ideaal”) twee keer per week van haar woonplaats Best naar Heerenveen reist. Of hij haar ook in Rio zal steunen, is nog maar de vraag: “Er gaan geluiden dat de bond hem niet stuurt”.

De “verschrikkelijk rommelige” aanloop naar Rio maakt dat Verhagen minder goed in haar vel zit dan ze had gewild. Haar hamstring blijft gevoelig en beperkt in flexibiliteit: “Zonder die blessure had ik zeker grotere stappen kunnen maken”. Of alle tegenslagen haar dan in elk geval mentáál sterker hebben gemaakt, valt ook nog te bezien. “Er is nog zoveel boosheid, verdriet en teleurstelling. Ik moet dat eigenlijk laten rusten en naast me neerleggen, maar dat lukt niet altijd.”

Het echte “Olympische gevoel”, het besef dat ze over ruim een maand deelneemt aan het volgens velen belangrijkste sportevenement ter wereld, is er dan ook nog niet echt. “Ik ben nu bovenal nog in voorbereiding en loop mijn eigen pad. Maar als ik daar ben, gaat het vast meer léven.”

Ondanks alles staat ze terecht op de Spelen, vindt Verhagen, en mag de concurrentie rekening met haar houden. Op 8 augustus moet de lichtgewicht judoka écht aan de bak en proberen haar opponenten, via een afvalsysteem op weg naar het erepodium, van de mat te vegen. Vier minuten duurt elke wedstrijd, waarvan ze er in Rio in het gunstigste geval letterlijk slechts een handvol zal spelen: jaren van voorbereiding voor uiteindelijk hooguit twintig minuten effectieve sportieve strijd.

De spanning van het Olympisch toneel

Of ze in Rio met een ander gevoel de mat opstapt dan op bijvoorbeeld eerdere EK’s en WK’s? Ze lacht. “Dát is de grote vraag: hoe ga je om met die spanning van dat toneel? We gaan het zien. Ik ben redelijk rustig en nuchter; ben in elk geval nog nooit onder de spanning bezweken. Drie kwartier van tevoren begin ik gewoon aan mijn warming-up, bespreek ik de tactiek nog een keer met mijn coach en luister een muziekje, totdat het tijd is voor alle controles en dergelijke voor de wedstrijd.”

Haar persoonlijke stijl en aanpak vindt ze moeilijk te omschrijven. “Ik heb een redelijk breed pakket, ben niet echt voorspelbaar. En ik ben behoorlijk explosief.” Of die kwaliteiten haar, de onvermijdelijke vraag, eremetaal gaan opleveren? Verhagen wil er niet teveel over nadenken. “Er spelen zoveel factoren, alles moet díe dag samenkomen. Het enige wat je kunt doen, is alles geven.” Maar, zo zegt ze voorzichtig: “Het is het niet onmogelijk”.

Natuurlijk zal ze teleurgesteld zijn als ze geen medaille wint, erkent de studente. “Je komt daar niet om alleen méé te doen. Maar als ik goede partijen heb gedraaid, geen fouten heb gemaakt en mezelf niks kwalijk kan nemen, kan ik ook daar achteraf misschien wel tevreden mee zijn.” Ze gaat in elk geval véchten, zegt ze. Voor Nederland uiteraard, “maar bovenal voor mezelf en voor de mensen die dichtbij me staan”.

De concurrentie in handen

Komend weekend gaat Verhagen op trainingsstage in Spanje, waar judoka’s uit verschillende landen bij elkaar komen. “Je hebt daar de kans om de concurrenten nog een keer in handen te hebben, om ze nog een keer te vóelen. Je kunt duizend films van wedstrijden terugkijken, maar als je iemand vast hebt, denk je misschien: is dit het nou?” Écht aftasten hoe de tegenstanders ervoor staan, is in deze fase lastig, zegt Verhagen. “Iedereen speelt nu een beetje een spelletje. Op de Spelen wil je de ander kunnen verrassen, dus niemand laat zijn wapens zien.”

Veel contact met de concurrentie heeft Verhagen, buiten de sportieve ontmoetingen om, trouwens niet. Sowieso niet de aard van het beestje, maar ze houdt ook bewust liever enige afstand: “Als ik op de mat tegenover iemand sta, wil ik vooral kunnen denken: ‘Ik ga je gewoon kéihard gooien’. Als je ook vriendinnen bent, werkt dat volgens mij niet”.

Ook thuis in Brabant houdt ze haar sociale netwerk bewust overzichtelijk. Ze zucht: “Het is zo bot om te zeggen dat je er geen tijd voor hebt, maar ik maak op dit moment andere keuzes. Op vrije momenten ben ik vaak ook gewoon heel moe en heb ik ruimte voor mezelf nodig. Met de mensen met wie je dat echt wilt, breng je tóch wel tijd door.”

Op een nog láger pitje staat momenteel haar studentenbestaan aan de TU/e; haar studie staat sinds begin april helemaal on hold. “De sport gaat voor alles, daar bouw je al het andere omheen. In principe train ik twee keer per dag anderhalf uur; het is doorlopend zoeken wat daarnaast haalbaar is.”

Een kleine zes jaar is ze nu bezig met haar bachelor Technische Bedrijfskunde, die ze volgend jaar hoopt af te ronden. “Ik had gewoon niet verwacht dat ik met judo al zó snel de aansluiting met de top zou vinden en zo met mijn bachelor in de knoop zou komen.” Haar studie staken is wat Verhagen betreft echter niet aan de orde. Waar veel medestudenten afleiding vinden in de sport, vindt deze topsportster die juist in haar studie. “Uiteindelijk gaat het natuurlijk om dat diploma, maar het is ook gewoon fijn om naast de judo ook ándere dingen te hebben om mee bezig te zijn.”

9-tot-5-baan

Wat ze na haar bachelor wil gaan doen, een master, aan het werk of vol gas door met de sport - Verhagen weet het nog niet. “Het is nu zo druk in mijn hoofd dat ik soms denk: geef me maar een 9-tot-5-baan, dan heb ik in elk geval structuur. Aan de andere kant heb ik het nu weliswaar druk, maar ook veel vrijheid. Ik kan mijn eigen planning en indeling maken, dat zou ik heel erg gaan missen.”

Ze vervolgt: “Na Rio moet ik ook een keuze maken of ik doorga met judo of niet, en of ik bijvoorbeeld voor de Spelen in 2020 wil gaan. En heel eerlijk gezegd: ik weet het nog niet. Ik vind judo heel leuk en wil het eigenlijk nog niet opgeven; er is nog zoveel winst te behalen, ik kan nog zoveel béter worden. Maar op dit moment voel ik me gewoon niet fijn bij de bond. Als ik vier jaar onder die omstandigheden door moet, ga ik het niet redden.”

Maar, zo nuanceert ze: “Er is ook gewoon nog veel onduidelijk. Er gaan allerlei dingen veranderen, de bond gaat onder andere centraliseren op Papendal. Misschien dat het ook allemaal wel goedkomt. De komende jaren zullen het gaan uitwijzen.”