De Kwestie:

Beste Alain,

Inmiddels heb ik, net als vele anderen, college in het mooie Auditorium. Nu is het zo dat er in de wat oudere collegezalen (Auditorium 6, bijvoorbeeld) nog zwarte knopjes in het metalen frame van de uitklaptafeltjes zitten. Als je hier op drukt, lijkt er niks te gebeuren.

Wat doen deze knopjes? Hadden ze ooit een functie? Waren dit misschien de clickers van vroeger? Pest je door een druk op het knopje iemand ergens in een donker hokje van de beveiliging? Of was dit bedoeld als en extraatje om tijdens de saaie colleges iets te slopen te hebben?

Of is het toch bedoeld zoals het nu gebruikt wordt: een plaats voor kauwgom om tot rust te komen?

Groetjes,

Martijn

Het antwoord:

Beste Martijn,

Move over, Bermuda-driehoek: De zwarte knopjes zijn pas een baken van mysterie. Door de jaren heen heb ik ze heel wat gebruiksredenen toegedicht: Om een lampje boven je hoofd aan te zetten als je een vraag had, om een ‘Sad Trombone’-geluidje af te spelen als een grap van de docent niet viel, of om à la ‘The Voice of Holland 0.5’ je stoel om te draaien als het college naar behoren was.

Helaas zijn mijn fantasieën net zo ver verwijderd van de waarheid als Gerard Joling van de Nobelprijs voor de Vrede. Het antwoord heb je namelijk al gegeven, Martijn. De knopjes waren de clickers van vroeger, ouderwetse feedbacksystemen die gebruikt werden rondom de periode 1990-1995. De knopjes bevinden zich dan ook alleen op meubilair dat al wat ouder is.

Volgens Monique Kuyck, hoofd operational services TU/e, konden studenten met de knoppen een stemsysteem aansturen: “[De knopjes] waren verbonden aan speciale schermen, waarop de resultaten werden weergegeven.” Deze schermen hebben, in tegenstelling tot de knopjes, de tand des tijds niet doorstaan.

Schermen, knopjes, het klinkt niet als de fantasie van Marty McFly, maar wel als futuristisch voor de jaren tachtig/negentig. De precieze technische werking is echter gehuld in een mysterieuze Bermuda-mist. Gelukkig wist Monique Kuyck nog wat informatie te achterhalen: “Er was een Commodore 64 voor nodig om er mee te kunnen werken. Het is dus maar wat je futuristisch noemt.” Een Commodore 64 (anno 1982) in de jaren negentig strookt niet echt met de TU/e-slogan ‘Where Innovation Starts’.

Het gebruik van de knopjes verschilt licht van de huidige clickers. Volgens een aantal TeMa-alumni, die het vak Natuurkunde 1 van Carel Massen in 1996 volgden, kon men bij dat vak met de knopjes vooral feedback geven op het begrip van de stof: “Je moest drukken als je de uitleg van een onderdeel begrepen had. Bij [bijvoorbeeld] 90% ging de docent naar de volgende sheet. Het was erg leuk en hield je bij de les.”

Je kunt dus wel stellen dat de clickers geen radicale onderwijsinnovatie zijn, maar slechts voortbouwen op de kauwgomknopjes. Overigens wil Monique Kuyck benadrukken dat er geen lijntje naar de beveiliging loopt en dat kauwgom in de afvalbak hoort, waarvan akte. Ga voortaan dus respectvol om met dit stukje techniekgeschiedenis en laat ze niet zomaar naar de knoppen gaan.

Groeten,

Alain

Heb jij ook een vraag die verrast dient te worden met een antwoord? Is je huisbaas incontinent, snap je niet waarom Vertigo groen is of loop je ergens anders tegenaan in je TU/e-bestaan?Just Ask Alain!