Als ik vertelde dat ik naar Zuid-Korea ging, bleek dat veel mensen dat land niet goed kenden. Ze waren bezorgd om mijn veiligheid, vooral omdat veel mensen alleen verhalen over Noord-Korea hadden gehoord. Ik ben zelf echter al een paar jaar geleden in de ban geraakt van de hallyu wave (de toenemende populariteit van Zuid-Korea) en had hoge verwachtingen; ik keek vooral uit naar de Noreabang (karaokekamertjes) en de PC bang (gameruimtes).

De natuur en tempels maken Zuid-Korea tot een prachtig land en met vijfentwintig graden middenin oktober mag ik ook niet klagen over het weer. Er zijn wel een paar culturele regels waaraan je je moet houden, maar als waeguk (buitenlander) wordt je veel vergeven. Communiceren gaat soms vrij lastig, maar met veel wijzen en knikken en een gomabseubnida (dank u wel) hier en daar kom ik een heel eind.

De campus van mijn universiteit, Ulsan National Institute of Science and Technology (UNIST), bestaat uit een aantal faculteiten gebouwd aan een meer. We hebben ook een student union building vol restaurantjes en clubjes en een vier verdiepingen tellende bibliotheek, waar ik mij nu in bevind.

De campus is nog erg jong; de universiteit bestaat sinds 2007 en ging open in 2009, maar ze groeit hard en heeft grote ambities. Vanaf dit jaar is UNIST één van de vier door de overheid gefinancierde onderzoeksinstituten in Zuid-Korea. De universiteit wil in 2030 tot de top-tien van World Science and Technology-universiteiten behoren, en ze winden daar geen doekjes om.

Lees hier meer over mijn reis.