De klassieke goocheldoos met hoge hoed en spongebunnies, waarmee ook verschillende studenten naar eigen zeggen als kind hebben gestoeid, “daar kun je eigenlijk niet meer mee aankomen”, vindt Victor Mids. Zelf werkt hij het liefst met vertrouwde, alledaagse attributen.

Rubberen elastiekjes, een pen, een muntstuk en een stok kaarten zijn de props waarmee zijn pupillen van vanavond aan de slag gaan. Veelal zuchtend en stuntelend - muntjes en speelkaarten kletteren tegen de vloer. “I’ve been there, man, I’ve been there”, stelt Mids glimlachend gerust. Als hij even later zélf een pen laat vallen, verkeert het publiek direct in opperste staat van argwaan. Maar: “Nee hoor, dat hoort er niet bij. Dat is gewoon de zwaartekracht”.

Het ‘kerngeheim’ van een illusie is doorgaans klein en doodeenvoudig, vertelt de illusionist, afgestudeerd in de geneeskunde. “Maar dán begint je truc pas; dan moet je er nog een wónder van gaan maken.” Want vingervlugheid is onontbeerlijk, “maar eigenlijk is het vooral psychologische oorlogsvoering”.

Gepassioneerd verhaalt de 28-jarige Mids over convincers: subtiele methodes om je publiek te overtuigen van iets wat uiteindelijk toch niet helemaal de waarheid blijkt te zijn. “Conditioneren is key.” Over ‘inductietechnieken’ om je publiek op te warmen, over het geven van betekenis aan bewegingen, over misleiden en áfleiden. En over het benutten van het offbeat moment waarop het publiek, nog geïmponeerd door de onthulling van zojuist, mentaal even ontspant en niet meer optimaal gefocust is.

De workshop bij Studium Generale stond al een poosje gepland, nadat het Mids ruim een jaar geleden ook al eens een podium bood in het Gaslab. Maar voor kleinschalige workshops zoals deze maandagavond heeft de illusionist, sinds begin dit jaar zijn ‘psychologisch goochelprogramma’ Mindf*ck op de buis kwam en een groot succes bleek, eigenlijk geen tijd meer.

Wat perceptie doet met de toeschouwer - daarin schuilt voor Victor Mids -eigenlijk Middelkoop- de grootste fascinatie. Want, zo bekent hij: na bijna een kwart eeuw goochelen is de verwondering voor hem persoonlijk er wel vanaf. “Ik geniet alleen nog van de sléutel tot dat wonder.” De laatste truc waarover hij zichzelf echt verbaasd had, was de verdwijning van het Vrijheidsbeeld door de Amerikaan David Copperfield. “Toen dacht ik wel even: dát wil ik ook kunnen.”

Hoe díe illusie in haar werk ging, laat zich tegenwoordig trouwens goed googelen. Voor andere trucs is het niet anders. “Als goochelaar bewaak je eigenlijk een lege kluis. Het is aan de kijker of hij iets wil wéten, of de verwondering over zich heen laat komen.” Ook illusies uit zijn eigen programma Mindf*ck zijn -in verschillende exposure-filmpjes op YouTube, inclusief vertraagde beelden en stills- volop onderwerp van gesprek. “Maar klóppen ze?”, wil een student weten. “Dat mogen jullie zelf beoordelen”, pareert Mids.

Ondanks het kijkje in de goochelkeuken is de verwonderde vrolijkheid maandagavond van de gezichten van de deelnemers af te lezen. Tim van der Hek, student Biomedische Technologie: “Het is leuk om wat dingen van hem te leren en daar hopelijk nu mijn vrienden een beetje mee voor de gek te houden. Hij is heel open en je zíet en voelt dat dit zijn passie is.”

Maar hoe al die mindfucks op tv nou in elkaar steken? Van der Hek heeft nog altijd geen idee. Een andere student doet intussen nog een laatste poging bij de illusionist en stipt de truc met de smartphone in een glazen fles aan (de Brit Dynamo beheerst 'm ook). “Dat ga je zeker niet vertellen?” Mids grijnst terwijl hij zijn spullen inpakt: “Nee”. En rolt met zijn goochelaarstrolley het Gaslab uit.