Voordat ik verder ga met mijn verhaal wil ik eerlijk zijn: op het moment dat ik besloot naar Riga te gaan, was ik niet op de hoogte van dit feit. En op dit moment vind ik het moeilijk te geloven dat dit een feit is.

Riga, de hoofdstad van Letland, is namelijk nog niet klaar voor deze titel; hadden ze nog een jaar of vijf gewacht, dan was het een bruisende stad geweest die uit volle borst kon roepen: “Ik ben dé culturele hoofdstad van Europa”. Maar juist hierom is het een fantastische stad om in te werken als architect.

Riga is een gebroken stad. Ik zeg gebroken omdat de stad ooit heel was, een belangrijke handelsstad die onderdeel was van de Hanze. Tot recent was Letland in handen van de Sovjet Unie, die tot 1991 het land praktisch kapot heeft gerukt. Wat deze geschiedenis heeft achtergelaten, is vandaag nog steeds te merken. Niet alleen op sociaal- en economisch gebied, maar ook in de bebouwde omgeving. Het oude centrum -merkbaar beschermd door UNESCO- wordt omgeven met gebouwen van begin vorige eeuw en de meest eclectische Jugendstil-gebouwen. Die wordt vervolgens omhelsd met oude Sovjet-microdistricten, plaatsen waar je je zelfs vandaag de dag niet op je gemak kunt voelen.

Toch verandert de stad, het klinkt cliché, maar men is hier niet bang om te doen. Elke week opent een stel jonge ontwerpers een kleine handel en hippe craftsmanship-markten geven ruimte aan een jonge generatie die een individualiteit uitstraalt die diep geworteld is in de oudste tradities van het oorspronkelijke Letse volk. De architectuur vormt een van de meest belangrijke onderdelen van deze verandering, want er moeten zo veel problemen worden opgelost. Daarom kwam ik naar Letland: het is hier spannend en er is werk aan de winkel. In Nederland is het wat dat betreft simpelweg saai.