Voor de dataverzameling van mijn master thesis woon ik ondertussen drie maanden in Addis. Ik onderzoek de mogelijkheden en barrières voor het opschalen van duurzame katoen en de rol van verschillende stakeholders zoals grote kledingmerken en ngo’s (niet-gouvernementele organisatie ,red.) in dit proces.

Ik heb me redelijk aan weten te passen aan een aantal ‘gebruikelijke’ zaken. Zo sta ik er niet meer van te kijken wanneer ik een ezel voorrang van rechts moet geven, voel ik me redelijk op mijn gemak als mijn collega’s me willen voeren tijdens de lunch (voor degene die echt denken dat ik gek ben google ‘Gursha’), vind ik het prima om bij iemand op schoot te zitten in een lokaal busje en raak ik niet langer gefrustreerd wanneer er geen water, elektriciteit en telefoonconnectie is.

Maar al woon ik hier nu enige tijd en heb ik heel wat van het land gezien door mijn veldonderzoek: dit land blijft me verbazen. Want hoe komt het toch dat het aanvragen van een ‘simpele’ telefoonkaart een complexe procedure is (inclusief kopie paspoort, pasfoto, iemand die garant voor me staat en een halve dag uit mijn neus eten in de telecomwinkel) terwijl er niemand een probleem van lijkt te maken wanneer ik het comfortabel vind om op het dak van een auto te reizen? Of kan iemand me uitleggen waarom de snelweg wordt aangeveegd door een leger aan vrouwtjes verpakt als mummies, terwijl er 100 meter verderop een vuilnisbelt in de fik staat ter hoogte van de Kilimanjaro?

Dit zijn slechts twee van de vele vragen die ik mezelf dagelijks stel. Want ja, ik vraag me hier een hele hoop af. Maar wat is het een geweldige ervaring om iedere dag een beetje meer onderdeel van een compleet andere cultuur te mogen worden!