Al tijdens eerdere projecten -waaronder die bij een ontwerpbureau- viel het Karin Niemantsverdriet op dat je als ontwerper steeds minder tijd hebt om een goed product te maken omdat producten zo snel weer vervangen worden. Niet goed voor de steeds maar groeiende afvalberg, maar ook niet voor de rol van de ontwerper die zo steeds meer verdwijnt. Karin ging op zoek naar de trigger voor emotionele binding en probeerde die uiteindelijk in een product te verwerken. “Het is op meerdere fronten jammer dat producten soms maar zo kort gebruikt worden. Het lijkt een beetje alsof we de hechting aan het verliezen zijn met de dingen om ons heen. Mensen weer een beetje van de spullen om zich heen laten houden was dan ook een van mijn drijfveren in mijn onderzoek naar product attachment.”

Ze liet een groep mensen spullen meenemen waaraan ze verknocht waren en bekeek of er overeenkomstige elementen in hun verhalen aanwezig waren. “Je komt de standaardproducten tegen: een oude knuffel of speciale foto's. Maar een van de mooiste verhalen vond ik die van de knikker. Een meisje had een doodnormale knikker meegenomen, gekregen van een vriend toen ze in een dip verkeerde. Ze moest de knikker altijd bij zich dragen; op momenten waarop ze zich down voelde kon ze ernaar kijken zodat ze wist dat er mensen om haar heen waren die van haar hielden. Heel ontroerend.”

Uit de gesprekken kwamen vier belangrijke factoren naar voren die met emotionele binding te maken hebben: herinnering -het product weet wat je hebt meegemaakt-, het product moet je helpen beter te worden, het moet weten hoe het je moet benaderen en ten slotte moet het je laten zien wie je bent en wat jullie relatie is naar de buitenwereld.

“In de tweede fase ben ik gaan focussen op het ontwerp van een product met een grotere bindingswaarde aan de hand van deze factoren. Ik ben heel breed begonnen, maar uiteindelijk heb ik me toegespitst op consumer electronics zoals de mp3-speler of mobiele telefoon. Dat is het schoolvoorbeeld van producten die je veel gebruikt en dicht bij je hebt; maar ook zo weer weggooit als er een nieuwe versie uit is.”

Karin pakt de telefoon die ze naast zich heeft liggen. Het is haar ontwerp FLEX, een telefoon die je niet zo snel inruilt, maar die echt bij je hoort. Opvallendste detail is de buigbare rand. “Alle hardware -microfoon, gps, speaker, camera- zit aan de buitenkant en door de buigbare rand te bewegen kun je deze activeren. Daardoor worden apps zichtbaar die hiermee te maken hebben. Ook kun je combinaties maken, zo is het tegelijk induwen van speaker en microfoon bijvoorbeeld de functie bellen. Omdat het buigbare materiaal in de tijd vervormt, toont het welke keuzes je maakt. Mensen kunnen zien: hee, een echte fotograaf of iemand die veel bezig is met sociale media. Maar het geeft je zelf ook inzicht in je telefoongebruik en daagt je uit tot exploratie van nieuwe functies.”

Het is nog maar de vraag of de FLEX ook echt op de markt komt, want Karin heeft haar ontwerp vooral gebruikt om een vraagstelling te onderzoeken. “Ik ben meer geïnteresseerd in de vraag erachter dan in het daadwerkelijk ontwerp van een marktklaar product. Ik heb een passie voor onderzoek, en daarom ben ik heel blij dat ik nu bij het Intelligent Lighting Institute als promovendus aan de slag kan.” Vol enthousiasme begint ze te vertellen over haar nieuwe onderzoek naar voorkeuren van gebruikers in geïntegreerde lichtomgevingen. Pas een paar weken begonnen, en nu al legio ideeën.