In twee groepen van vijftien man vertrekken de studenten van Gemini naar het TNO-gebouw, waar het Equipment & Prototype Center (EPC) van de TU/e is gehuisvest. Ter plekke worden ze door groepsleider Frans Kuijpers kort door de Glasinstrumentmakerij van het EPC rondgeleid. Na een summiere veiligheidsinstructie (bestaande uit het verzoek om vooral de beschikbare zonnebrillen op te zetten om lasogen te voorkomen en de waarschuwing dat het glas ook als het niet meer gloeit nog altijd bloedheet kan zijn) mogen de eerste drie studenten al aan de slag.

De eerste lichting houdt het simpel en transformeert eensgezind hun glasbuisje tot een eenvoudig spateltje. Maar naarmate de nieuwe kandidaten langer hebben kunnen toekijken en nadenken over een origineel ontwerp, worden de studenten ambitieuzer. Een driehoekje ziet het levenslicht, gevolgd door een hartje en zelfs een muzieknoot. Nog een half uur later zijn we bij de driedimensionale structuren aangeland, zoals piramides.

Er zijn wel vaker studenten te gast in zijn werkplaats, vertelt Frans Kuijpers. “Meestal zijn dat scheikundestudenten. Voor die faculteit maken we ook veruit de meeste dingen; meer dan tachtig procent van de opdrachten komt daar vandaan. Het is voor de studenten ook nuttig om een idee te krijgen van wat er wel en niet kan met glas. Daar kunnen ze van profiteren als ze zelf experimenten gaan doen.”

De glasblazers maken vooral voorwerpen die niet uit een catalogus besteld kunnen worden omdat ze een heel specifieke vorm, maat en functie hebben - zoals allerlei met holle buizen verbonden bollen voor scheikundige reacties, maar ook lenzen, spiegels en prisma’s voor de manipulatie van laserlicht. “We maken zelden een hele reeks van dezelfde producten, maar doen elke dag weer iets nieuws in nauw overleg met de gebruikers”, zegt Kuijpers. “Dat maakt dit werk zo afwisselend en leuk.”