Al in mei 2006 promoveerde Patricia Dankers aan de TU/e in de groep van prof.dr. Bert Meijer. Tijdens dit onderzoek combineerde ze haar fascinatie voor biochemie met supramoleculaire chemie door de ontwikkeling van nieuwe supramoleculaire biomaterialen. Toen ontstond reeds het idee een tweede promotietraject in te gaan. In haar tweede proefschrift schrijft ze aan haar promotor prof.dr. Marja van Luyn: ‘Ik zie ons nog zitten in jouw werkkamer,  in het UMCG, turend door de microscoop, kijkend naar mooie weefselcoupes van een onderhuids geïmplanteerd materiaal. Wat een genot! Als chemicus was dit voor mij een compleet nieuw vakgebied, en ik vond het fantastisch. Samen bespraken we de resultaten die we verkregen hadden na subcutane [onderhuidse-red] implantatie van onze ‘UPy’ materialen tijdens mijn eerste promotie in Eindhoven. Tot jij ineens aan mij vroeg, aangewakkerd door wederzijds enthousiasme, ‘Waarom kom je hier niet nog een keer promoveren in de Medische Wetenschappen?’ Ik dacht in eerste instantie dat het een grapje was, maar uiteindelijk werd het ernst. Na de zomer van 2006 ben ik naar Groningen verhuisd om de daad bij het woord te voegen.’

Het doel van Dankers’ onderzoek was om in de toekomst voor nierpatiënten nieuwe therapieën te kunnen ontwikkelen gebruikmakend van regeneratieve geneeskunde. Ze richtte zich op twee nieuwe strategieën. Bij de eerste ontwierp ze in het laboratorium nieuwe membranen waar niercellen op kunnen worden gekweekt, bij de tweede strategie is onderzocht of het mogelijk is om medicijnen gereguleerd af te geven vanuit een dragermateriaal dat geïmplanteerd is onder het nierkapsel.

Lees hier meer over de resultaten van haar onderzoek.

Lees hier een interview met Patricia Dankers dat Cursor in 2009 hield.