“De enige oplossing voor dit probleem is het bij de bron aan te pakken: voorkomen dat die plastics in zee terechtkomen. Voor de producenten betekent dat een stukje verantwoord ondernemen. Zo heeft Unilever al laten weten dat ze -weliswaar in 2015- stopt met de toevoeging van microplastics. Anderzijds ligt er ook een belangrijke taak voor de consument. Laten we nu eens wat bewuster met plastics omgaan. Je ziet het nu weer zo mooi met die AH-keukenmini’s; ook andere supermarkten hebben er een handje van ladingen aan plastic troep weg te geven. Wij nemen dat allemaal zo makkelijk aan. Of plastic tassen. Als je een middagje in de stad bent geweest, heb je zo zes plastic tassen mee naar huis. Die verdwijnen vaak meteen weer in de prullenbak. En daar zit eigenlijk het probleem, de balans tussen de gebruiksduur en de tijd dat het als afval in het milieu aanwezig blijft, is volkomen scheef. Dat kan allemaal best anders.”

“Aan de huidige microplastics in de zee valt helaas weinig meer te doen. Grote drijvende plastic eilanden zou je nog kunnen wegscheppen, de kleine vezeltjes zijn gewoon te klein. Zelfs met heel fijnmazige filtersystemen schiet je niets op. En het blijft maar ophopen, want de plastics kunnen niet afgebroken worden. Daar kunnen we in de toekomst nog wel wat aan veranderen, door het gebruik van afbreekbare plastics. Door aan de chemische structuur van plastics te sleutelen, kunnen we zorgen dat ze wel worden afgebroken. Ook binnen onze groep doen we daar veel onderzoek naar. Daarnaast kijken we of we plastics kunnen maken van andere bronnen dan aardolie, bijvoorbeeld van biomassa. En we proberen het productieproces te ‘vergroenen’. Maar dat is voor op de lange termijn. Voor nu zou ik zeggen: wat er niet in komt, hoeft er ook niet uit. Kijk dus nog maar eens kritisch naar je douchegel en shampoo.”