Wedstrijdroeien was wat ik prioriteerde tijdens mijn studie scheikunde aan de Universiteit Utrecht. Naast het volgen van colleges en practica trainde ik vier jaar lang zes tot twaalf keer per week. Dat was pittig, maar het heeft me gevormd en weerbaar gemaakt. Na het afronden van mijn studie begon ik in 2002 met een promotietraject aan de TU/e bij de groep van Klaas Nicolay en Gustav Strijkers.

In de herfst van 2006 verhuisde ik naar New York om daar aan het Mount Sinai ziekenhuis mijn eigen onderzoeksgroep te beginnen. In een tijdsbestek van vijftien jaar bouwde ik een kleine groep - een postdoc en ikzelf - uit tot een productieve, door de National Institutes of Health (NIH) goed gefinancierde en internationaal gerenommeerde onderzoeksgroep op het gebied van nanogeneeskunde. Mijn vrouw en dochters woonden in die periode in Eindhoven.

Gekatalyseerd door de pandemie en vanwege mijn persoonlijke situatie keerde ik begin 2021 terug naar Nederland. Omdat ik mijn zaakjes in de VS professioneel zeer goed op orde had, was dat zeker geen eenvoudige beslissing voor me. Het betekende dat ik opnieuw moest beginnen, maar nu wel met vijftien jaar ervaring in het competitieve en prestigieuze NIH-systeem.

Naast mijn academische voorliefde voor het ontwikkelen van nanotechnologie voor therapeutische toepassingen ben ik ook een fanatiek sporter. Helaas wordt het sporten sinds mijn terugkeer naar Nederland vooral gedefinieerd door twee zeer ernstige blessures en dagelijks revalideren.

Met mijn bijdragen op de site van Cursor, die ik samen met Luc Brunsveld (Kammen) en Monique Bruining (Kroes) ga aanleveren, hoop ik dat door het delen van mijn ervaringen studenten en promovendi gemotiveerd raken om het beste uit zichzelf te halen. Dat gaat met vallen en opstaan. En dat is helemaal niet erg, het is juist de meest stimulerende en duurzame manier om jezelf te ontwikkelen, maar niet de makkelijkste.