Het is een warme woensdagavond. Op het TU/e-terrein verzamelen mensen in sportkleren zich onder het Atlas-gebouw. Ze staan in een cirkel bij elkaar. Het is een gemixte club van studenten en werkenden, allemaal met één doel bijeen: om vier of zes kilometer te gaan hardlopen. Deze verslaggever rent de vier kilometer met ze mee, al is het zeker tien jaar geleden dat hij voor het laatst zijn hardloopschoenen aanhad. Ze zien er nog redelijk nieuw uit.  

De groep heeft elkaar gevonden in de Social Run Club Eindhoven, opgezet door TU/e-alumnus Robin Rouschop (Technische Bedrijfskunde) en zijn vrienden, alumnus Vera Driessen (Innovation Management) en haar zus Laura in april van dit jaar. “We wilden een vrijblijvende en laagdrempelige groep organiseren om mee hard te lopen, waar je tegelijkertijd nieuwe mensen kan leren kennen”, vertelt Rouschop. Iedereen mag meelopen en niks is verplicht, is het idee. Dat is op zich niet nieuw: in elke grote stad ter wereld vind je soortgelijke clubs. “In Eindhoven misten we nog zo’n laagdrempelige groep.”

Na een brainstormsessie over het oprichten van de groep werd er een logo ontworpen en een Instagrampagina aangemaakt. Er werden reels (korte filmpjes) gemaakt en al snel ging er een viraal. Rouschop: “Toen ging het heel hard: van zes mensen naar twintig tot een paar weken geleden zelfs 45.” Mensen die komen, blijven ook hangen, ziet hij, en er ontstaan vriendschappen. “Dat vind ik het meest waardevolle eraan.” Daarmee is zijn doel eigenlijk al bereikt. Al had hij niet gedacht dat de club zo snel succesvol zou zijn. “Het begint nu eigenlijk wel op een kleine organisatie te lijken.”

Voorstelronde

Vijf minuten na half acht begint de groep met een voorstelronde, omdat er veel nieuwe gezichten bij zijn. Een voor een vertelt iedereen waarom ze hier staan: om te trainen voor de marathon van Berlijn of die van Eindhoven, om fitter te worden of simpelweg voor de gezelligheid. Het is een groep van werkenden, expats en studenten van TU/e en Fontys. De gemiddelde leeftijd ligt op 25, maar loopt uiteen van twintig tot veertig jaar.

Een korte warming-up volgt, gegeven door TU/e-masterstudent Andreas Efstathiou (Computer Science and Engineering). Hij is vanaf het begin betrokken bij de club. “Ik wilde altijd al iets steunen dat mensen samenbrengt die iets actiefs doen. Het is leuk om te zien hoe mensen hun grenzen verleggen. Samen die uitdaging aangaan, schept een band.” Hij heeft veel nieuwe vrienden gemaakt en met een van hen gaat hij samen een marathon lopen. “We hebben een gemeenschappelijk doel en helpen elkaar daarin te slagen.”

Een goed begin

Na wat squads, gerek en gestrek, splitst de groep zich in tweeën. De meerderheid gaat voor de zes kilometer op een vast tempo en de rest gaat voor de vier kilometer op eigen snelheid. Rouschop leidt de ‘beginnersgroep’. Vooraf herinnert hij iedereen om zijn Strava-app aan te zetten. In die sportapp houdt iedereen zijn route bij. Die gegevens worden gedeeld onder vrienden op de app, die daar vervolgens weer ‘kudo’s’ voor kunnen uitdelen. Ook op sociale media support de club elkaar. “Als de run niet op Strava staat, dan telt het niet”, zegt Rouschop lachend.

De route begint tussen de pilaren van Atlas, door de Markthal en verder over de campus richting de Karpendonkse plas. Terwijl het begint te schemeren, wordt er nog volop met elkaar gesproken. Over wat iedereen voor studie en werk doet, persoonlijke doelen en soms wat smalltalk. Er rent een PhD-kandidaat mee, die onderzoek doet naar Russische en Oekraïense propaganda. De ander is druk bezig met haar studie HR-management. Een user experience designer is twee jaar geleden afgereisd naar Eindhoven. Ze vindt het een topstad.

De eerste twee kilometer praat deze verslaggever nog redelijk vrolijk mee. Het zweet druipt waar het niet gaan kan, maar de motivatie blijft door de groep onverminderd hoog.

Nog één kilometer

Tijdens de laatste kilometers wordt er bij iedereen gepolst hoe het gaat. De een ziet er wat frisser uit dan de ander. “Nog één kilometer”, zegt Rouschop. Het is bijna donker en het TU/e-terrein, het eindpunt van de route, is achter de bomen al in zicht. Dat tezamen geeft genoeg motivatie om door te gaan, al wordt iedere stap zwaarder, net als mijn ademhaling. Een kilometer later blijken we er alleen nog niet te zijn. Rouschop had verkeerd in zijn app gekeken. “Nóg een kilometer jongens.”

Een steek in mijn zij begint op te zetten. Als we het TU/e-terrein oplopen, wordt de pijn steeds vervelender. "Gewoon even in knijpen met je rechterhand”, was de tip van Rouschop. “Maar als het niet gaat, dan doen we iets rustiger aan.” De tip lijkt even te werken, maar op de 3,3 kilometer moet er toch even worden gewandeld, weliswaar met stevige passen.

“Wesley heeft wat motivatie nodig", klinkt het nog geen minuut later, waarop de groep begint te klappen en juichen. Een laatste rondje om het Auditorium gaat van start en tijdens de laatste 250 meter gaat het tempo zelfs omhoog. We zetten de eindsprint in.