Het was namelijk wel even wennen voor Jonkers om niet meer naar het werk te hoeven. “Al die jaren had ik acht uur per dag mensen om me heen, die zijn dan opeens weg. Ik mis de gezellige collega’s echt wel. Ik hoop binnenkort toch eens een etentje met ze te plannen, bij wijze van afscheid.”

Hij had al die jaren de hele campus onder zijn hoede en genoot ervan om geluid en beeld op het hele terrein zo optimaal mogelijk te maken. Gevraagd naar mooie herinneringen begint hij over de tijd dat het gebouw Traverse nog allerlei besturen huisvestte. “Op maandagochtend gingen we met onze dienst en het College van Bestuur en hun chauffeurs samen koffiedrinken. De band die we toen hadden, is niet meer voor te stellen. De hiërarchische structuur is veel sterker geworden.”

Zijn vrije tijd besteedt Jonkers ook als materiaalman bij het nationale dames ijshockeyteam dat iedere twee weken in Tilburg traint. Voor de 25 speelsters slijpt hij de schaatsen, zet hij koffie en regelt hij vervoer om op plaats van bestemming te komen. Hij is er vooral bij op trainingsweken en tijdens toernooien. “Straks gaan we naar het WK in Frankrijk. Als we de kwalificatie voor de Olympische Spelen in Polen gehaald hadden, was ik afgelopen maand in China geweest.” 

Van Lierop verheugde zich op een gezellige borrel waarbij ieder elkaar weer eens kon treffen, maar nieuwe maatregelen in april maakten dat toch onmogelijk. Een nieuwe datum werd gekozen: 25 november. “En tja, toen liepen de besmettingen weer op en nu heb ik het definitief afgezegd. Jammer, maar er zijn ergere dingen.”

Nu ze een jaar zonder TU/e-verplichtingen is, merkt ze dat haar slaapritme er een stuk op vooruit is gegaan. Ze mist wel de reuring, de dagen zijn veel voorspelbaarder geworden.

Eind jaren tachtig was een heel gelukkige periode voor de wiskundige. “Toen was ik coördinator van de PDEng Software Technology. Het opbouwen van een kleinschalige opleiding en zien dat het een succes wordt, is een dierbare herinnering voor me.” Maar alle 48 jaar dat ze op de TU/e rondliep, was ze er met plezier. “Ik prijs mezelf ook gelukkig dat ik nooit last van grensoverschrijdend gedrag heb gehad. Ik weet dat het wel voorkomt, ik ben jarenlang lid van de klachtencommissie geweest.”

Van de vier zaken die ze zich had voorgenomen, is alleen aan de eerste nog niet voldaan. “Ik wilde een grote opruimactie houden in huis, piano gaan spelen, een puzzel van 5000 stukjes leggen en meer tijd besteden aan mijn familie. Ik ben de jongste van zeven en vind het heerlijk dat ik nu meer tijd heb voor mijn broers en zussen.” Verder vermaakt Van Lierop zich met bridgen (ze is ook voorzitter van een bridgeclub), lezen en wandelen.

“Altijd ben ik fluitend naar het werk gegaan en ik mis het nu zeker. En dan met name de dynamiek van de studentenomgeving. Het is niet voor niets dat ik nog drie of vier keer per week naar het SSC kom om te fitnessen of te zwemmen.” Een van zijn dierbaarste herinneringen ligt bij het GNSK van 1991. “Ik coachte toen het judoteam, maar net op de dag van de wedstrijd beviel mijn vrouw van ons eerste kind. Zij zijn een dag later nog op kraamvisite geweest, de baby ging in een kringetje rond, ik zie het nog zo voor me. Hoewel ik in mijn loopbaan veel losse contacten heb gehad, heb ik met deze voormalige studenten nog steeds een band.” Hij zou ze ook graag op zijn afscheidsborrel hebben gezien.

“Tegenwoordig help ik nog enkele uurtjes in de fysiopraktijk van mijn vrouw en doe ik vrijwilligerswerk bij de kinderboerderij in Nuenen.” Als Niemans de ezels, varkens, hanen en kalkoenen genoeg gevoerd heeft, gaat hij soms zitten met pen en papier en schrijft hij gedichten of korte verhalen. De handen van de fysiotherapeut staan nog lang niet stil.

“Er is geen afscheid van me genomen. Dat was wel twee keer gepland en ik heb er de laatste twee jaar veel contact over gehad met mijn vroegere secretaresse die dat zou organiseren. We hebben het op de lange baan geschoven, maar ik weet niet of een afscheid nu nog zin heeft. Misschien een keer een borrel op de faculteit (Industrial Engineering and Innovation Sciences, red.) dat mensen me daar een hand kunnen geven. Als dat dan nog mag…”

Hoewel Verbong inmiddels is gewend aan de dagelijkse routine, mist hij het contact met de mensen toch sterk. “Als ik terugkijk op de afgelopen 47 jaar, ben ik wel trots geworden op de TU/e. De campus is mooier, de universiteit is minder provinciaal, het onderzoek en onderwijs zijn vooruitgegaan.” Verbongs lofzang is niet onbegrensd, overigens. “Atlas, dat gebouw waar iedereen enthousiast over is, heeft weliswaar aardige voorzieningen, maar mijn kamertje daar is helemaal niks vergeleken bij de mooie kamer die ik in het IPO-gebouw had met acht boekenkasten.”

Genoten heeft hij van de vier jaren waarin hij schreef over de rol van de techniek in de industrialisatie van Nederland. Hierna, na 1993, verlegde hij z’n focus naar de toekomst en de energietransitie. “De hele energietransitie is geen technisch probleem, maar een maatschappelijk vraagstuk”, zegt hij stellig. ”Dat is al doorgedrongen bij energie-specialisten, maar hardcore techneuten mogen dat nog wel eens horen.”

De Waardt was met pensioen vóór iemand afscheid van hem had kunnen nemen. “Dat konden mijn collega’s ook niet weten. Ze waren uitgenodigd voor een feestje op 4 april. We zouden met 120 personen borrelen in Hubble. Dat is dus niet doorgegaan. Onder deze omstandigheden doen we het niet, zei ik, en ik kom weer terug als de zaak veilig is. Helaas is dat er door de loop der omstandigheden niet meer van gekomen.”

Hij heeft nu nog wetenschappelijke contacten met een afstudeerder, een promovendus en enkele collega’s en is zeker van plan straks in de lente nog in kleine kring een borrel op de campus te organiseren.

“Als ik terugkijk ben ik probleemloos in deze fase van vrijheid gegleden. Ik heb zoveel hobby’s. Ik kijk, bestudeer en inventariseer vogels, en ik heb een modelspoorbaan gebouwd. Dat laatste is een enorm project. In mijn hele loopbaan heb ik de spullen verzameld en nu neem ik de tijd om te bouwen. Dat is zeer verfijnd technisch werk en vergt goede planning. Ik zie de baan naar voorbeeld van een Duits spoorbaantraject, groeien onder mijn handen.” De Waardt weet dat meer vakcollega’s deze bijzondere hobby hebben, “voormalig decaan Ton Backx doet het ook."

Dat afscheid vond plaats in de Senaatszaal eind januari. Haar collega’s gaven haar een versierde appelboom en een bankje voor in de volkstuin in Nuenen, waar ze een actieve tuinvrouw én bestuurslid is. “Ik heb een website voor de vereniging gebouwd, dat had ik nog nooit gedaan.” In Tilburg is ze op verzoek van haar kleinzoon schooltuinoma geworden. Verder past Kingma een dag per week op twee kleindochters, bakt ze brood en sport ze driemaal per week in het Studentensportcentrum. “Wist je wel dat gepensioneerden gewoon een sportkaart mogen blijven kopen? Dat vind ik zo’n goede service!”

Kortom, de dagen vullen zich vanzelf. Dat verbaast haar lichtjes want “ik zat totaal niet op mijn pensioen te wachten. Ik heb altijd met heel veel plezier gewerkt en dat hoefde voor mij helemaal niet te stoppen.”

Haar loopbaan startte in de vorige eeuw en 29 jaar heeft ze full-time gewerkt, constant bij het onderwijsbureau van Built Environment. Een grote taak was het roosteren, daarnaast hield ze zich bezig met de digitale vakkengids, cijferadministratie, examencommissie, voorlichting, en de laatste twee jaar vooral met het Osiris-project. “Zeker in het begin waren we met een klein team en deden we alles samen. Dat was nog in het oude Hoofdgebouw. Ik begon vóór de e-mail bestond. Om iets mee te delen, plakten we met ons allen adresstickers op enveloppen en daar hielp de opleidingsdirecteur ook gewoon aan mee.” Lachend herinnert Kingma zich de sfeer van 1991.

Ze kijkt terug op de enorme ontwikkeling die de TU/e heeft ondergaan en vooruit naar nog meer mooie dagen in volkstuinen, het sportcentrum of in haar keuken. “En het mooiste is dat er een goede overgang is geweest in de vorm van een afscheidsreceptie.”