David Mihai Chira, TU/e-bachelorstudent Werktuigbouwkunde, had relatief veel moeite om een woonplek te vinden in Eindhoven: “Ik kwam hier en kende niemand. Ik moest alles zelf ontdekken. Het concept ‘kijkavond’, wtf? In Canada, waar ik vandaan kom, heb je gewoon gratis websites met het woningaanbod en je krijgt een rondleiding in het appartement of huis van je keuze. Er is geen huurtoeslag, maar de huren zijn veel lager dan hier. Via vrienden van vrienden vond ik mijn eerste kamer via onderhuur. Daarna vond ik iets voor mezelf. Ik ken mensen van de Design Academy die in tenten geleefd hebben tot ze een kamer vonden.”

Ook voor Princ was het een worsteling: “Ik heb bureaus geprobeerd, gezocht op Google, in Facebookgroepen en bij de TU/e. Er is veel vraag en weinig aanbod. Advertenties zijn beperkend met #dutchonly, #nostudents of #womenonly. De TU/e zegt zich niet inhoudelijk met het probleem te bemoeien, maar stuurt je door naar websites van derden. Maar daar kwam niks uit, alleen maar wachtlijsten. Twee jaar bij Vestide, werd me verteld.”

“Het feit dat ik vanuit Argentinië moest zoeken, maakte het niet makkelijker. Ik kon niet zelf naar bezichtigingen en het tijdsverschil maakte het lastig op tijd te reageren als er een nieuwe advertentie online kwam. Zodra er iets gepost werd, waren er al snel twintig reacties in de eerste minuten en was de kamer in no-time vergeven. Ik heb 55 e-mails gestuurd naar wat ik ook maar kon vinden, uit wanhoop. De meeste verhuurders stuurden me niet eens een antwoord. Deze situatie zorgt ervoor dat mensen gaan profiteren van de wanhopige internationale studenten. Vlak voordat mijn master startte, vond ik eindelijk iets. Ik tekende mijn contract in het vliegtuig, gekkenwerk. Of je hebt geluk en je vindt iets, of je hebt pech en bent dakloos.”

#Dutchonly

Discriminatie op de woningmarkt in de vorm van #dutchonly maakt het voor internationals nóg moeilijker om een kamer te vinden. Zij staan direct met 2-0 achter: de Nederlandse taal niet machtig en de kamer moet vaak op afstand geregeld worden. Chira vraagt zich af: “#dutchonly: gaat het dan om taal of om etniciteit? Toen ik op zoek was naar een kamer, stuurde ik mijn berichten in het Nederlands, maar waarschijnlijk merkten ze toch dat ik geen Nederlander was, omdat mijn Nederlands toen nog niet zo goed was. Op een dag had ik mijn achternaam veranderd in een Nederlandse achternaam om uit te testen of ik dan wel op een kijkavond mocht komen. En dat werkte: ik werd uitgenodigd. Dat was confronterend.”

De verbinding en integratie van internationale studenten komt in het gedrang door segregatie. Er zijn studentenhuizen met alleen Nederlanders en huizen met alleen internationals: “Ik voelde mij niet thuis in een Nederlandssprekend studentenhuis. Ik begreep de grappen niet en na de derde keer laten vertalen en anders laten omschrijven voelde ik me ongemakkelijk. Ik had geen aansluiting met de Nederlanders. Ik vind het jammer dat ik me alleen met internationals op mijn gemak voel”, vertelt Chira.

Veel internationals lopen niet alleen tegen #dutchonly aan, maar ook tegen het feit dat een kamer vinden op afstand lastig is. Je kunt niet naar bezichtigingen of langskomen bij een verhuurbureau. Ieva Vaitiekūnaitė, bachelorstudent Industrial Design, merkte hier de gevolgen van: “Ik had gereageerd op een kamer van tien vierkante meter. Dit bleken in het echt twee kamers te zijn van elk vijf vierkante meter. Dat is wel wat anders.”

Ook zij had last van #dutchonly: “Die kamers lijken ook steeds het goedkoopst, maar daar kan ik niet op reageren. Ik snap dat Nederlandse studenten hun eigen taal willen spreken thuis, maar als de universiteit meer internationale studenten wil aantrekken, moet ze ook betere opties voor woonruimte geven. Tijdens de open dagen ben ik speciaal naar Eindhoven gekomen en toen is me verteld dat huisvesting geen probleem is. De realiteit is heel anders. Aurora is te duur voor mij en bij Vestide kom je er onmogelijk tussen met die wachtlijsten. Dan is het voor een internationale student al te laat.”

We Want Woonruimte

Het studentenprotest We Want Woonruimte was in Eindhoven aangezwengeld door studenten van de Design Academy, maar alle Eindhovense studenten lopen tegen dezelfde problematiek aan. Helen Milne is medeorganisator van het We Want Woonruimte Eindhoven-protest. Ze heeft zelf een tijd op een vakantiepark gewoond, maar ondertussen eindelijk een kamer gevonden. “Ik wist van zo’n twintig studenten die ook op het vakantiepark woonden en die kwamen van verschillende hogescholen en universiteiten.” Matilde Losi, studente aan de Design Academy, vertelt aan Cursor dat er studenten op campings wonen. “Met zo’n woonruimte kunnen ze zich niet inschrijven bij de gemeente.” Gavin Jones, eveneens DA-student, onderschrijft dit: “Het boeksysteem voor de vakantiehuisjes waar ik woonde, bood een maximum huurperiode van drie weken. Als je langer wilde blijven, moest je van huisje wisselen. Deze plekken zijn niet bedoeld voor normale bewoning, enkel als vakantieverblijf.”

Het kamertekort en de energie die het kost om aan een kamer te komen, zijn een bron van frustratie. Losi: “Wij brengen geld naar deze stad omdat we hier komen studeren en we willen met onze studie bezig zijn, niet met waar we hierna weer onderdak kunnen vinden. De scholen werven studenten, maar hebben geen plek voor hen om te wonen.”

Oplossingen

Chira: “Er moet gewoon meer gebouwd worden, zeker in de sociale huursector. Je moet nu geluk hebben om een betaalbare plek te vinden. Toch vind ik niet dat de universiteit daarvoor verantwoordelijk is, studenten moeten hun woonplek wel zelf regelen.”

Patrick Groothuis, directeur ESA, is het met hem eens: “Natuurlijk hebben wij wel een verantwoordelijkheid, maar wij geven studenten geen garantie op een kamer. Wij zijn in contact met andere partijen zoals de gemeente Eindhoven, Fontys en Vestide, om samen ideeën te bedenken om dit probleem op te lossen. Maar onze corebusiness is onderzoek en onderwijs, niet het bouwen en verhuren van woonruimte. Daar ligt overigens ook een wettelijke beperking op voor ons. We proberen het wél te faciliteren. Daarvoor werken we samen met externe partijen die woonruimte bouwen en exploiteren. Als die woonruimte op de campus staat, zoals de woontorens Luna en Aurora, kunnen wij onderhandelen over de doelgroep die daar mag komen wonen. De bewoners moeten een binding hebben met de campus.”

Milne woont nu anti-kraak. Maar ook dat is geen structurele oplossing, gezien de één maand opzegtermijn voor de verhuurder die in haar contract staat. Ze is realistisch over de situatie: “Ik begrijp dat een dergelijk groot probleem niet in één dag is opgelost, maar we moeten nadenken over alternatieve kortetermijnoplossingen totdat we het probleem structureel opgelost hebben. Het kan gewoon niet dat studenten in tenten of bij andere mensen op de bank wonen. Sinds het protest hebben we goed contact gekregen met de gemeente. Er wordt nu naar ons geluisterd. De ideeën voor een stuurgroep en huurteam in Eindhoven worden goed ontvangen en er is hoop voor de toekomst.”

Extra woontorens op de TU/e-campus

De TU/e staat open voor een derde woontoren op de campus om bij te dragen aan een oplossing, maar de universiteit zal deze niet zelf bouwen of uitbaten. Groothuis: “Wij zouden, indien de gemeente meewerkt, zeer positief staan tegenover één of twee extra woontorens voor studenten en medewerkers op de campus. Derde partijen mogen hiervoor een voorstel indienen, zoals Hurks onlangs deed.” In het plan van Hurks zou de nieuwe woontoren op de sportvelden van de campus moeten komen. Het moet een gebouw worden voor wonen, werken en leren. In het gebouw van 30.000 vierkante meter zouden in ieder geval 250 woningen voor studenten en 140 kamers voor kort verblijf moeten komen. Hurks hoopt eind dit jaar te kunnen starten met het project en de oplevering zou dan mogelijk al in 2021 kunnen zijn, aldus het Eindhovens Dagblad.