“Heb ik dat echt gezegd?” Esmee lacht. “Wellicht ben ik daar wat in veranderd; niet alles draait meer om het heldendom. Maar het doel is nog steeds goud op de Olympische Spelen. Niets minder.” Een doel dat zijn oorsprong heeft in 2002. “Mijn ouders deden me op een weekendspoedcursus om snel m’n ABC-diploma’s te behalen; ze wilden niet lang in het zwembad staan. Vervolgens waren ze bang dat ik het zwemmen zou verleren en schreven ze me in bij de lokale zwemvereniging. Toen ik m’n borstcrawl-ademhaling onder de knie had, ging het steeds beter en steeg het plezier. Het gevolg was dat m’n ouders toen driemaal per week naar het zwembad moesten.”

Esmee Vermeulen | Openwaterzwemmen | Pieter van den Hoogenband Zwemstadion | TU/e-studente Medical Science and Technology | 22 jaar | Topsporter | Road to Tokio 2020

De bescheiden 'drie uurtjes per week trainen' vervijfvoudigden toen Esmee als twaalfjarige haar eerste Nederlands record zwom. Een moment van zelfrealisatie en euforie: hier is iets mogelijk, dit is echt leuk. Trainers aan de badrand maakten gewag van een Noord-Hollands natuurtalent en een zwemcarrière ontsprong. “Ik ben toen naar het Regionaal Training Centrum in Amsterdam gegaan. Zestien uur per week zwemmen en daarbovenop ‘landoefeningen’. Best behoorlijk voor een twaalfjarig meisje, toch?”

Haar zwemdrift en arbeidsethos evolueerden al snel naar straffere vormen. “Op m’n vijftiende ben ik uit huis gegaan en in Amsterdam gaan wonen. In de zwemwereld is het vrij normaal om vroeg zelfstandig te zijn. In het begin was het wennen, maar ik had gelukkig een zwemmende huisgenoot. Vanaf m’n zestiende ging ik naar een LOOT-school en was alles afgestemd op het zwemmen. Om zeven uur 's ochtends in het water, om negen uur naar school, van drie tot vijf wederom trainen en dan om acht uur naar bed. Het was geen opgave. M’n vrienden zwommen ook allemaal en ik ben van nature een ochtendmens.”

Die individuele medaille zal waarschijnlijk niet uit het zwembad komen. “Ik vind het perfectionisme dat het binnenbad verlangt mooi. Van start tot finish moet alles kloppen. Vanaf de walk-on in het zwembad tot het aantikken ben je helemaal in je zone. Al het gejuich en gejoel op tribunes hoor je helemaal niet. Zelfs het applaus hoor je niet. Maar naar mijn idee naderde ik mijn grens in het zwembad. Als probeersel heb ik deelgenomen aan een World Cup-wedstrijd open water en dat ging verrassend goed. En toen kwam natuurlijk die verrassing op het EK.”

Dit is wellicht het moment dat je denkt: ‘Ah, daar ken ik haar van!’. Inderdaad, op het EK in Glasgow behaalde ze de bronzen medaille op de tien kilometer. Plots was daar niet enkel Sharon van Rouwendaal, maar pronkte Nederland met nog een zwemster: Esmee Vermeulen. Een minzaam, lachgraag meisje, maar met de power en allure van een vijfsterrenjacht. Een meisje dat niet kon geloven dat ze een medaille had gewonnen, een individuele medaille. Wat is het geheim? “Door het zwemmen van World Cups is mijn mentale weerbaarheid toegenomen en maak ik nu betere tactische keuzes. Ik heb meer ervaring met de tikken die je tijdens het zwemmen krijgt. Je wordt soms echt geslagen. Eerst dacht ik: ‘Wow, wat gebeurt er?’ - maar ik heb geleerd van me af te bijten.”

De gemiddelde student gaat sporten om afleiding te zoeken, een uitlaatklep te hebben, of om tentamenstress te lozen. Esmee is om dezelfde redenen juist een studie begonnen. “Ik studeer eigenlijk om er iets naast te hebben. Ik stel me ook nooit voor als student; altijd als zwemmer. Studeren kost energie, maar het biedt mentale afleiding. Na de middelbare school heb ik een jaar fulltime gezwommen, maar dat beviel niet goed.” De keuze voor de TU/e was dan ook slechts een keuze voor het Pieter van den Hoogenband Zwemstadion. “Ik wilde geneeskunde studeren, maar dan moet je naar Nijmegen of Maastricht; qua reistijd ging dat niet. Ik heb toen in Eindhoven maar de meest medische studie gekozen.”

Inmiddels heeft Esmee haar weg gevonden in Eindhoven. “Ik wilde vroeger altijd in Amerika zwemmen en studeren, maar hier in Eindhoven heb ik nu mijn vrienden en sociale omgeving. De ondersteuning vanuit de TU/e is fantastisch. Mijn vrienden begrijpen wat ik doe en houden daar rekening mee. Diners moeten bijvoorbeeld altijd wat later op de avond. Mijn vriend is BMT-student en erg actief in het studentenleven, dus heeft genoeg afleiding als ik weer eens een maand op reis ben. Mijn relatie geeft me veel energie. Liefde laat ik haar gang gaan, maar als ik merk dat het in de weg gaat staan, zou ik een relatie afkappen. Topsport is niet heilig, maar staat wel op nummer 1.”

Raymond Starke werkt bij het Studentensportcentrum van de TU/e, te midden van ruim dertienduizend sportkaarthouders die er frequent (of soms wat minder frequent) hun sportieve hart komen ophalen. Voor Cursor interviewt hij elke vier weken een student of medewerker over ‘de schoonheid en troost van de sport’.